Srpsko društvo Crvenog krsta osnovano je 6. februara 1876. godine u Beogradu na inicijativu dr Vladana Đorđevića. Prvi predsednik bio je mitropolit Mihajlo Jovanović.
Dr Vladan Đorđević je obrazovan u Beču, Pragu i Berlinu, nakon kratkotrajne privatne prakse radio je kao šef Hirurškog odeljenja Vojne bolnice u Beogradu. Za vreme Prvog i Drugog srpsko-turskog rata 1876. i 1877, postavljen je na mesto načelnika saniteta Južnomoravske divizije odnosno Vrhovne komande. Nakon što je napustio lekarsku struku, bio je gradonačelnik Beograda (1884-1885), zatim ministar prosvete i crkvenih poslova, poslanik u Atini (1891-1894) i tadašnjem Carigradu (1894-1897), predsednik Kraljevske vlade i ministar inostranih dela (1897-1890).
Napisao je više stručnih monografija i knjiga, kao i romana, pripovetki i drama. Uključujući publicistički rad, njegova biografija broji preko 260 referenci. Uz to, bio je osnivač nekoliko književnih časopisa, kao i udruženja među kojima su, između ostalih, i Srpsko lekarsko društvo (1872) i Srpsko društvo Crvenog krsta (1876). Bio je redovni član Srpskog učenog društva (opciono čitati 1869) i kasnije, prvi član Akademije filosofskih nauka Srpske kraljevske akademije (opciono čitati 1892).
Prvi zadatak novoosnovanog društva bio je zbrinjavanje izbeglica koje su dolazile u tadašnju Srbiju zbog hercegovačkog ustanka. U prvoj godini osnivanja, Srpsko Društvo Crvenog krsta okupilo je oko 2.000 članova i osnovalo 35 pododbora u zemlji.
Iste godine, na inicijativu Srpskog Društva Crvenog krsta, Kneževina Srbija je potpisala Ženevsku konvenciju, a 11. juna iste godine Srpsko Društvo Crvenog krsta je postalo član velike porodice društava Crvenog krsta u svetu, dobivši priznanje od Međunarodnog komiteta Crvenog krsta.
Razvoj Društva bio je usmeren ka prikupljanju novčanih i materijalnih sredstava, organizovanju bolnica, obuci dobrovoljnih bolničarki, nabavci sanitetskog materijala, angažovanju lekara, posebno hirurga iz sveta, brizi o izbeglicama i dr.
Bez obzira na teške i uzastopne ratove, veliki broj ranjenika i teškoće kroz koje je prolazio narod na ovim prostorima, humana ideja Crvenog krsta se širila, tako da je 1885. godine Srpsko Društvo Crvenog krsta imalo 105 odbora. U ratu sa Bugarima, Srpsko Društvo Crvenog krsta obavljalo je evakuaciju svojim sanitetskim vozilima i sanitetskim vozom.
Srpsko Društvo Crvenog krsta izdejstvovalo je da Vrhovni komandant, Kralj Milan, dozvoli transport pomoći evropskih društava Crvenog krsta preko Srbije za stanovništvo Bugarske, sa kojom je Srbija bila u ratu.
Ovo je jedinstven primer saradnje i poštovanja žrtava rata i Ženevskih konvencija. Umetničko viđenje ovog događaja nalazi se i danas, u vidu umetničke slike, u Muzeju Međunarodnog pokreta Crvenog krsta i Crvenog polumeseca u Ženevi.
Zakonskim odredbama iz 1896. godine Društvo je postalo autonomno, njegovi amblemi su zaštićeni od zloupotreba, dobijene su povlastice na železnici, pravo na besplatno korišćenje telegrama, oslobađanje od carinskih dažbina, kao i od svih taksi od „zemaljskih vlasti“.
U ratovima 1914. godine Društvo je delovalo u tri dela: deo članova je ostao u Beogradu i Kruševcu, sedište se preselilo u Niš, a deo se sa vojskom i vladom evakuisao na Krf, a zatim preko Italije u Švajcarsku. Društvo je 1918. godine nastavilo rad u svojoj zemlji, a već 1920. je imalo 40 pododbora i 30.000 članova. 1921. godine Srpsko Društvo Crvenog krsta je svoje tekovine prenelo na svog naslednika – Društvo Crvenog krsta Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Promena imena Društva Crvenog krsta usledila je sa kasnijim promenama imena države u okviru koje je Crveni krst delovao.
U periodu raspada bivše Jugoslavije krajem HH veka, Crveni krst Srbije je nastavio da ostvaruje svoje programske zadatke zbrinjavajući veliki broj izbeglica i raseljenih, distribuirajući pomoć od međunarodnih donatora, uglavnom od Međunarodnog komiteta Crvenog krsta, Međunarodne federacije društava Crvenog krsta i Crvenog polumeseca, nacionalnih društava Crvenog krsta iz sveta, Visokog Komesarijata za izbeglice Ujedinjenih nacija (UNHCR), od Svetskog programa za hranu (WFP), Humanitarnog biroa Evropske Unije (ECHO) i ostalih donatora.
Kroz mrežu Crvenog krsta Srbije je, od početka devedesetih godina do 2004. godine distribuirano 650.000 tona humanitarne pomoći koja je dolazila od međunarodnih humanitarnih organizacija za potrebe najugroženijih kategorija stanovništva i to izbeglica, interno raseljenih lica sa Kosova i Metohije i socijalnih slučajeva.
Tih godina je i do 700.000 izbeglica iz bivših jugoslovenskih Republika boravilo u Srbiji, a u jednom periodu (1999. i 2000. godine) od 7.5 miliona stanovnika Republike Srbije, preko milion je bilo korisnika pomoći Crvenog krsta.
Početkom 2004. godine prestali su programi pomoći od međunarodnih donatora, mada su potrebe u zemlji i dalje bile velike.
Krajem 2005. godine Skupština Republike Srbije usvojila je novi Zakon o Crvenom krstu kojim su definisana javna ovlašćenja koje je država poverila Crvenom krstu, programi koji su u skladu sa misijom Crvenog krsta, kao i usluge koje može da pruža Crveni krst.
Tokom 2006. godine Crveni krst Srbije je usvojio novi Statut, koji je usaglašen sa statutom Međunarodnog pokreta Crvenog krsta i Crvenog polumeseca.
Kroz sve godine postojanja, Crveni krst Srbije je delovao poštujući osnovne principe Međunarodnog pokreta Crvenog krsta i Crvenog polumeseca: humanost, nepristrasnost, neutralnost, nezavisnot, dobrovoljnost, jedinstvo i univerzalnost.
Osnivanje Crvenog krsta u Gornjem Milanovcu i prvi zadaci:
„U zgradi Opštine 6. februara 1876. godine okupilo se 46 Milanovčana na Osnivačku skupštinu Društva Crvenog krsta Gornji Milanovac, koju je otvorio sveštenik Stevan Jakovljević i rekao da “danas treba da osnujemo jednu novu, humanitarnu organizaciju, koja će se zvati Crveni krst “.
Predsedavao je Svetozar Vučković, zapisnik vodio Pavle Bakić. Dr Mijailo Marković sa divljenjem govori o predavanju koje je nedavno u Beogradu održao dr Vladan Đorđević, a Svetozar Vučković sa ushićenjem čita Ženevsku konvenciju i Predlog pravila Glavnog odbora. Sve izneto se veselo prihvata i prelazi se na izbor Pododbora Društva Crvenog krsta za okrug rudnički. Za predsednika predložismo dr Mijaila Markovića i sveštenika Stevana Jakovljevića. Dr Marković zamoli da ne bude biran, već podrža Stevana. Zatim izabrasmo Stevana Jakovljevića za predsednika, Todora Miloševića za potpredsednika, Svetozara Vučkovića za blagajnika, Pavla Bakića za delovođu, Timotija Đorđevića za magacionera, a za odbornike Proka Ponjavića, Petra Gačića i Jeremiju Matića (njihove podatke upisah u zapisnik). Predsednik Opštine svečano izjavi pred Skupštinom da bez naknade predaje ovom pododboru na korišćenje jednu kancelariju i priručni magacin i uruči im ključ od ulaznih vrata. Svi prisutni se učlaniše u tek osnovanu organizaciju i dadoše prilog (sve sam ih po redu upisao u zapisnik). Pododbor se povlači u dobijenu kancelariju i zaključuje: prvi su nam zadaci osnivanje pododbora po srezovima, upis članstva, sakupljanje novčane pomoći, pomaganje u opremanju ovdašnje (okružne) bolnice i obuka dobrovoljnih bolničara i nudilja. Dalje zadatke očekujemo od Glavnog odbora…“
Crveni krst G. Milanovac